Patron Publicznej Szkoły Podstawowej nr 6 w Radomsku

Władysław Broniewski

współczesny polski poeta i tłumacz, urodził się 17.XII.1897r w Płocku, zmarł 10.II.1962r w Warszawie. Wychowywany był w rodzinie o tradycjach powstańczych. W 1906 roku rozpoczął naukę w gimnazjum płockim.

Jako uczeń redagował pismo szkolne “Młodzi idą”, na łamach którego publikował własne utwory. W 1915r wstąpił do I Brygady Legionów, gdzie przybrał pseudonim “Orlik”. W 1917r został internowany przez Niemców w Szczypiomie. W roku 1918 zdał  jako ekstern maturę, następnie służył w Wojsku Polskim do 1921, dochodząc do stopnia kapitana. Studiował filozofię na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Działał w Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. Debiutował w 1923r na łamach dziennika “Robotnik” jako anonimowy poeta. W latach 1925 – 36 pełnił funkcję sekretarza redakcji tygodnika “Wiadomości Literackie”, od 1936 był redaktorem technicznym tygodnika “Czarno na białem”, równocześnie współpracownikiem czasopism lewicowych. W 1925r ogłosił pierwszy tom poezji “Wiatraki”. W 1939r w poszukiwaniu własnej jednostki wojskowej dotarł na wschód i pozostał we Lwowie. W latach  1940 – 41 więziony był przez NKWD we Lwowie i w Moskwie. Od 1941 służył jako żołnierz Armii Andersa. W 1942r wraz z armią dostał się na Bliski Wschód. Od 1943r przebywał głównie w Jerozolimie, gdzie współredagował dwutygodnik  “W drodze”. Pod koniec 1945r. wrócił do kraju. Początkowo zatrzymał się w Łodzi, następnie osiadł w Warszawie i tu spędził ostatnie lata życia. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.

Po krótkim okresie poszukiwań ideowo-artystycznych Broniewski ukształtował poetykę, w której tradycje polskiej poezji romantycznej łączyły się z umiarkowanym nowatorstwem. Nasycając swe wiersze treściami rewolucyjnymi i patriotycznymi, poeta stworzył typ liryki o wielkiej sile oddziaływania emocjonalnego, ukazującej w osobistym przeżyciu dążenia i nastroje społeczeństwa. Nie należy jednak Broniewskiego traktować jako poetę rewolucyjnego lub romantyka. Był to wspaniały poeta obdarzony niebywałą pasją, umiejętnością poruszenia czytelnika i słuchacza. Mówił językiem prostym, a zarazem patetycznym, posługiwał się emocjonalną, trafiającą do wszystkich symboliką.

Poza sferą społeczną Broniewski jawi się jako doskonały poeta skamandrycki z silnym wyczuciem poetyckiej przyszłości. Taki był Broniewski, nie inny – i taki wyziera z kart swojej twórczości, z tej wielkiej poetyckiej autobiografii.